Η καθημερινότητά μας και η συμβίωση στον αστικό χώρο αποτελούν τα ελάχιστα ή μερικές φορές τα μέγιστα δείγματα αυτού που λέγεται πολιτισμός.
Είναι πολύ ενδιαφέρον να διαβάσετε και το μήνυμα που συνόδευσε το βίντεο από την ομάδα που το δημιούργησε, μια ομάδα καλλιτεχνών που καταπιεσμένοι αισθητικά, ηθικά και πρακτικά σε μια Ελλάδα μέσα στην οποία δεν αναγνώριζαν τους εαυτούς τους, επιχείρησαν να βρουν άλλα μονοπάτια.
«Η ιδέα για την πρώτη μας μικρού μήκους ταινία, υπήρχε εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα. Μέσα από τις συζητήσεις μας, προέκυπτε η διάθεση και η επιθυμία για πράξη-δημιουργία, έξω από τη λογική της δουλειάς μας, αλλά παράλληλα χρησιμοποιώντας την.
Το σύνολο των ανθρώπων που συμμετέχουν στην ανοιχτή συνέλευση τεχνικών στο χώρο του θεάματος «Διακόπτες» γνωρίζουν λίγο ως πολύ -από τα μέσα- τη φύση της δουλειάς μας.
Τις έννοιες όπως, ιεραρχία, θέαμα, εμπόρευμα, διαμεσολάβηση, αφεντικά (μεγάλα+μικρά), «τέχνη», εκβιασμός, χρήματα... προσπαθήσαμε από την αρχή να τις βάλουμε στη θέση που τους αρμόζει. Απέναντί μας.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ήρθε η στιγμή, όλα αυτά να τα αντιμετωπίσουμε στην πράξη. Έτσι αποφασίσαμε να προσπαθήσουμε το ξεπέρασμα τους, όσο αυτό είναι δυνατό.
Φτιάξαμε ομάδες εργασίας και τοποθετηθήκαμε στις θέσεις του αυτοοργανωμένου μας συνεργείου. Τα «κριτήρια» ήταν με βάση την ειδικότητα και την επιθυμία του καθένα. Με βάση τις γνώσεις και όχι την εμπειρία και την εργασιακή καταξίωση.
Μέσα στις συζητήσεις ο καθένας είχε λόγο πάνω στο σενάριο και στην διεκπεραίωση του γυρίσματος. Τέλος περάσαμε μία μέρα όλοι μαζί και δημιουργήσαμε το καλύτερο εφικτό αποτέλεσμα μέσα σε αυτές τις συνθήκες και κάτω από την πίεση του χρόνου. Τα χρήματα που χρειάστηκαν για την ταινία, δοθήκανε από το συλλογικό ταμείο της συνέλευσης.
Με βάση όλα τα παραπάνω, το αυτοξεπέρασμα των λογικών της δουλειάς μας δεν μπορούμε να πούμε ότι ήταν εύκολο, ούτε ότι τα καταφέραμε 100%. Για αυτούς τους λόγους δεν γράφουμε σελίδες λαμπρής ιστορίας, ονομάζουμε αυτή την πρώτη κίνηση «προσπάθεια» και σίγουρα δεν τα παρατάμε.
Είμαστε εδώ, μαζί, με μια συνολική αντίληψη για τις ζωές μας, για να συζητάμε, να δημιουργούμε, να κατεβαίνουμε στο δρόμο και να παλεύουμε στο τώρα για το αύριο.»
metrogreece.gr
Η καθημερινότητά μας και η συμβίωση στον αστικό χώρο αποτελούν τα ελάχιστα ή μερικές φορές τα μέγιστα δείγματα αυτού που λέγεται πολιτισμός.
Είναι πολύ ενδιαφέρον να διαβάσετε και το μήνυμα που συνόδευσε το βίντεο από την ομάδα που το δημιούργησε, μια ομάδα καλλιτεχνών που καταπιεσμένοι αισθητικά, ηθικά και πρακτικά σε μια Ελλάδα μέσα στην οποία δεν αναγνώριζαν τους εαυτούς τους, επιχείρησαν να βρουν άλλα μονοπάτια.
«Η ιδέα για την πρώτη μας μικρού μήκους ταινία, υπήρχε εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα. Μέσα από τις συζητήσεις μας, προέκυπτε η διάθεση και η επιθυμία για πράξη-δημιουργία, έξω από τη λογική της δουλειάς μας, αλλά παράλληλα χρησιμοποιώντας την.
Το σύνολο των ανθρώπων που συμμετέχουν στην ανοιχτή συνέλευση τεχνικών στο χώρο του θεάματος «Διακόπτες» γνωρίζουν λίγο ως πολύ -από τα μέσα- τη φύση της δουλειάς μας.
Τις έννοιες όπως, ιεραρχία, θέαμα, εμπόρευμα, διαμεσολάβηση, αφεντικά (μεγάλα+μικρά), «τέχνη», εκβιασμός, χρήματα... προσπαθήσαμε από την αρχή να τις βάλουμε στη θέση που τους αρμόζει. Απέναντί μας.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ήρθε η στιγμή, όλα αυτά να τα αντιμετωπίσουμε στην πράξη. Έτσι αποφασίσαμε να προσπαθήσουμε το ξεπέρασμα τους, όσο αυτό είναι δυνατό.
Φτιάξαμε ομάδες εργασίας και τοποθετηθήκαμε στις θέσεις του αυτοοργανωμένου μας συνεργείου. Τα «κριτήρια» ήταν με βάση την ειδικότητα και την επιθυμία του καθένα. Με βάση τις γνώσεις και όχι την εμπειρία και την εργασιακή καταξίωση.
Μέσα στις συζητήσεις ο καθένας είχε λόγο πάνω στο σενάριο και στην διεκπεραίωση του γυρίσματος. Τέλος περάσαμε μία μέρα όλοι μαζί και δημιουργήσαμε το καλύτερο εφικτό αποτέλεσμα μέσα σε αυτές τις συνθήκες και κάτω από την πίεση του χρόνου. Τα χρήματα που χρειάστηκαν για την ταινία, δοθήκανε από το συλλογικό ταμείο της συνέλευσης.
Με βάση όλα τα παραπάνω, το αυτοξεπέρασμα των λογικών της δουλειάς μας δεν μπορούμε να πούμε ότι ήταν εύκολο, ούτε ότι τα καταφέραμε 100%. Για αυτούς τους λόγους δεν γράφουμε σελίδες λαμπρής ιστορίας, ονομάζουμε αυτή την πρώτη κίνηση «προσπάθεια» και σίγουρα δεν τα παρατάμε.
Είμαστε εδώ, μαζί, με μια συνολική αντίληψη για τις ζωές μας, για να συζητάμε, να δημιουργούμε, να κατεβαίνουμε στο δρόμο και να παλεύουμε στο τώρα για το αύριο.»
metrogreece.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου