Σε δύο πεδία θα κριθεί εάν η Ελλάδα θα αποφύγει τον πλήρη εκτροχιασμό στο άμεσο μέλλον, καθώς θα πασχίζει να επιτύχει το «ακατόρθωτο» που περιγράφει το δεύτερο πρόγραμμα διάσωσης.
Το πρώτο πεδίο αφορά την Ευρώπη και το κατά πόσον θα εγκριθούν αναπτυξιακά κονδύλια (το λεγόμενο «νέο σχέδιο Μάρσαλ»), με διεύρυνση του προγράμματος στήριξης τους επόμενους μήνες.
Το δεύτερο πεδίο, όμως, αφορά τις εσωτερικές πολιτικές που θα αποτρέψουν τη γενικευμένη πτώχευση των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων, ώστε να είναι σε θέση να κινηθούν και να συμβάλουν στην ανάκαμψη. Και για να γίνει αυτό χρειάζεται «κούρεμα» των τιμών σε προϊόντα και υπηρεσίες, αλλά και δανείων που επιβαρύνουν τους οικογενειακούς και επιχειρηματικούς προϋπολογισμούς.
Ειδικά τα νοικοκυριά δοκιμάζονται τριπλά, καθώς το «κούρεμα» των μισθών (που λειτουργεί προς όφελος των επιχειρήσεων) μειώνει το διαθέσιμο εισόδημα, τη στιγμή που οι δαπάνες παραμένουν σταθερές -αν δεν ανεβαίνουν κιόλας- ενώ την ίδια στιγμή καταρρέει και η αξία των ακινήτων στα οποία επένδυσαν με στεγαστικά δάνεια την περίοδο της ευημερίας. Επιπλέον, χάνουν ένα μεγάλο μέρος των ασφαλιστικών εισφορών που κατέβαλλαν επί δεκαετίες, λόγω του «κουρέματος» των ομολόγων των ασφαλιστικών ταμείων.
Κάπου, επομένως, πρέπει να ελαφρυνθούν. Ασφαλώς, ο έλεγχος των τιμών είναι κάτι που θεωρείται «ιεροσυλία» για τους θιασώτες της ελεύθερης αγοράς. Οι συνθήκες, όμως, είναι έκτακτες -σχεδόν πολεμικές- και απαιτούν έκτακτα μέτρα. Δεν αρκεί το -αναγκαίο- «ξετίναγμα» όλων των μεσαζόντων και των ολιγοπωλίων που κερδοσκοπούν. Ενα «κούρεμα» στα δάνεια είναι απαραίτητο και δεν θα πρέπει να περιοριστεί σε επιμήκυνση των υπαρχόντων δανείων, με «αιώνιες» δόσεις, αλλά να γίνει ουσιαστική ελάφρυνση. Ασφαλώς, δεν είναι απλή υπόθεση, καθώς θα προσθέσει βάρη στις τράπεζες, οι οποίες είναι οι «αρτηρίες» της αγοράς.
Οι ελληνικές τράπεζες, βέβαια, δεν ευθύνονται για την παγκόσμια κρίση, ενώ πληρώνουν και τα σπασμένα του «κουρέματος» των ελληνικών ομολόγων. Εχουν όμως και αυτές πολλές ευθύνες, κυρίως για την αλόγιστη προώθηση και χορήγηση δανείων κάθε είδους σε μια αγορά που δεν ήταν έτοιμη γι’ αυτό, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί «φούσκα» στην κατανάλωση αλλά και στα ακίνητα.
Υπό τις έκτακτες συνθήκες στις οποίες όλοι ζούμε, θα πρέπει να μελετηθεί η υπόθεση και το κόστος να μοιραστεί ώστε ένα μέρος από την ενίσχυση που θα λάβουν οι τράπεζες προκειμένου να αντέξουν το «κούρεμα» να χρησιμοποιηθεί για την ελάφρυνση των νοικοκυριών από το κόστος των δανεικών.
protothema.gr
Το πρώτο πεδίο αφορά την Ευρώπη και το κατά πόσον θα εγκριθούν αναπτυξιακά κονδύλια (το λεγόμενο «νέο σχέδιο Μάρσαλ»), με διεύρυνση του προγράμματος στήριξης τους επόμενους μήνες.
Το δεύτερο πεδίο, όμως, αφορά τις εσωτερικές πολιτικές που θα αποτρέψουν τη γενικευμένη πτώχευση των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων, ώστε να είναι σε θέση να κινηθούν και να συμβάλουν στην ανάκαμψη. Και για να γίνει αυτό χρειάζεται «κούρεμα» των τιμών σε προϊόντα και υπηρεσίες, αλλά και δανείων που επιβαρύνουν τους οικογενειακούς και επιχειρηματικούς προϋπολογισμούς.
Ειδικά τα νοικοκυριά δοκιμάζονται τριπλά, καθώς το «κούρεμα» των μισθών (που λειτουργεί προς όφελος των επιχειρήσεων) μειώνει το διαθέσιμο εισόδημα, τη στιγμή που οι δαπάνες παραμένουν σταθερές -αν δεν ανεβαίνουν κιόλας- ενώ την ίδια στιγμή καταρρέει και η αξία των ακινήτων στα οποία επένδυσαν με στεγαστικά δάνεια την περίοδο της ευημερίας. Επιπλέον, χάνουν ένα μεγάλο μέρος των ασφαλιστικών εισφορών που κατέβαλλαν επί δεκαετίες, λόγω του «κουρέματος» των ομολόγων των ασφαλιστικών ταμείων.
Κάπου, επομένως, πρέπει να ελαφρυνθούν. Ασφαλώς, ο έλεγχος των τιμών είναι κάτι που θεωρείται «ιεροσυλία» για τους θιασώτες της ελεύθερης αγοράς. Οι συνθήκες, όμως, είναι έκτακτες -σχεδόν πολεμικές- και απαιτούν έκτακτα μέτρα. Δεν αρκεί το -αναγκαίο- «ξετίναγμα» όλων των μεσαζόντων και των ολιγοπωλίων που κερδοσκοπούν. Ενα «κούρεμα» στα δάνεια είναι απαραίτητο και δεν θα πρέπει να περιοριστεί σε επιμήκυνση των υπαρχόντων δανείων, με «αιώνιες» δόσεις, αλλά να γίνει ουσιαστική ελάφρυνση. Ασφαλώς, δεν είναι απλή υπόθεση, καθώς θα προσθέσει βάρη στις τράπεζες, οι οποίες είναι οι «αρτηρίες» της αγοράς.
Οι ελληνικές τράπεζες, βέβαια, δεν ευθύνονται για την παγκόσμια κρίση, ενώ πληρώνουν και τα σπασμένα του «κουρέματος» των ελληνικών ομολόγων. Εχουν όμως και αυτές πολλές ευθύνες, κυρίως για την αλόγιστη προώθηση και χορήγηση δανείων κάθε είδους σε μια αγορά που δεν ήταν έτοιμη γι’ αυτό, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί «φούσκα» στην κατανάλωση αλλά και στα ακίνητα.
Υπό τις έκτακτες συνθήκες στις οποίες όλοι ζούμε, θα πρέπει να μελετηθεί η υπόθεση και το κόστος να μοιραστεί ώστε ένα μέρος από την ενίσχυση που θα λάβουν οι τράπεζες προκειμένου να αντέξουν το «κούρεμα» να χρησιμοποιηθεί για την ελάφρυνση των νοικοκυριών από το κόστος των δανεικών.
protothema.gr
Σε δύο πεδία θα κριθεί εάν η Ελλάδα θα αποφύγει τον πλήρη εκτροχιασμό στο άμεσο μέλλον, καθώς θα πασχίζει να επιτύχει το «ακατόρθωτο» που περιγράφει το δεύτερο πρόγραμμα διάσωσης.
Το πρώτο πεδίο αφορά την Ευρώπη και το κατά πόσον θα εγκριθούν αναπτυξιακά κονδύλια (το λεγόμενο «νέο σχέδιο Μάρσαλ»), με διεύρυνση του προγράμματος στήριξης τους επόμενους μήνες.
Το δεύτερο πεδίο, όμως, αφορά τις εσωτερικές πολιτικές που θα αποτρέψουν τη γενικευμένη πτώχευση των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων, ώστε να είναι σε θέση να κινηθούν και να συμβάλουν στην ανάκαμψη. Και για να γίνει αυτό χρειάζεται «κούρεμα» των τιμών σε προϊόντα και υπηρεσίες, αλλά και δανείων που επιβαρύνουν τους οικογενειακούς και επιχειρηματικούς προϋπολογισμούς.
Ειδικά τα νοικοκυριά δοκιμάζονται τριπλά, καθώς το «κούρεμα» των μισθών (που λειτουργεί προς όφελος των επιχειρήσεων) μειώνει το διαθέσιμο εισόδημα, τη στιγμή που οι δαπάνες παραμένουν σταθερές -αν δεν ανεβαίνουν κιόλας- ενώ την ίδια στιγμή καταρρέει και η αξία των ακινήτων στα οποία επένδυσαν με στεγαστικά δάνεια την περίοδο της ευημερίας. Επιπλέον, χάνουν ένα μεγάλο μέρος των ασφαλιστικών εισφορών που κατέβαλλαν επί δεκαετίες, λόγω του «κουρέματος» των ομολόγων των ασφαλιστικών ταμείων.
Κάπου, επομένως, πρέπει να ελαφρυνθούν. Ασφαλώς, ο έλεγχος των τιμών είναι κάτι που θεωρείται «ιεροσυλία» για τους θιασώτες της ελεύθερης αγοράς. Οι συνθήκες, όμως, είναι έκτακτες -σχεδόν πολεμικές- και απαιτούν έκτακτα μέτρα. Δεν αρκεί το -αναγκαίο- «ξετίναγμα» όλων των μεσαζόντων και των ολιγοπωλίων που κερδοσκοπούν. Ενα «κούρεμα» στα δάνεια είναι απαραίτητο και δεν θα πρέπει να περιοριστεί σε επιμήκυνση των υπαρχόντων δανείων, με «αιώνιες» δόσεις, αλλά να γίνει ουσιαστική ελάφρυνση. Ασφαλώς, δεν είναι απλή υπόθεση, καθώς θα προσθέσει βάρη στις τράπεζες, οι οποίες είναι οι «αρτηρίες» της αγοράς.
Οι ελληνικές τράπεζες, βέβαια, δεν ευθύνονται για την παγκόσμια κρίση, ενώ πληρώνουν και τα σπασμένα του «κουρέματος» των ελληνικών ομολόγων. Εχουν όμως και αυτές πολλές ευθύνες, κυρίως για την αλόγιστη προώθηση και χορήγηση δανείων κάθε είδους σε μια αγορά που δεν ήταν έτοιμη γι’ αυτό, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί «φούσκα» στην κατανάλωση αλλά και στα ακίνητα.
Υπό τις έκτακτες συνθήκες στις οποίες όλοι ζούμε, θα πρέπει να μελετηθεί η υπόθεση και το κόστος να μοιραστεί ώστε ένα μέρος από την ενίσχυση που θα λάβουν οι τράπεζες προκειμένου να αντέξουν το «κούρεμα» να χρησιμοποιηθεί για την ελάφρυνση των νοικοκυριών από το κόστος των δανεικών.
protothema.gr
Το πρώτο πεδίο αφορά την Ευρώπη και το κατά πόσον θα εγκριθούν αναπτυξιακά κονδύλια (το λεγόμενο «νέο σχέδιο Μάρσαλ»), με διεύρυνση του προγράμματος στήριξης τους επόμενους μήνες.
Το δεύτερο πεδίο, όμως, αφορά τις εσωτερικές πολιτικές που θα αποτρέψουν τη γενικευμένη πτώχευση των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων, ώστε να είναι σε θέση να κινηθούν και να συμβάλουν στην ανάκαμψη. Και για να γίνει αυτό χρειάζεται «κούρεμα» των τιμών σε προϊόντα και υπηρεσίες, αλλά και δανείων που επιβαρύνουν τους οικογενειακούς και επιχειρηματικούς προϋπολογισμούς.
Ειδικά τα νοικοκυριά δοκιμάζονται τριπλά, καθώς το «κούρεμα» των μισθών (που λειτουργεί προς όφελος των επιχειρήσεων) μειώνει το διαθέσιμο εισόδημα, τη στιγμή που οι δαπάνες παραμένουν σταθερές -αν δεν ανεβαίνουν κιόλας- ενώ την ίδια στιγμή καταρρέει και η αξία των ακινήτων στα οποία επένδυσαν με στεγαστικά δάνεια την περίοδο της ευημερίας. Επιπλέον, χάνουν ένα μεγάλο μέρος των ασφαλιστικών εισφορών που κατέβαλλαν επί δεκαετίες, λόγω του «κουρέματος» των ομολόγων των ασφαλιστικών ταμείων.
Κάπου, επομένως, πρέπει να ελαφρυνθούν. Ασφαλώς, ο έλεγχος των τιμών είναι κάτι που θεωρείται «ιεροσυλία» για τους θιασώτες της ελεύθερης αγοράς. Οι συνθήκες, όμως, είναι έκτακτες -σχεδόν πολεμικές- και απαιτούν έκτακτα μέτρα. Δεν αρκεί το -αναγκαίο- «ξετίναγμα» όλων των μεσαζόντων και των ολιγοπωλίων που κερδοσκοπούν. Ενα «κούρεμα» στα δάνεια είναι απαραίτητο και δεν θα πρέπει να περιοριστεί σε επιμήκυνση των υπαρχόντων δανείων, με «αιώνιες» δόσεις, αλλά να γίνει ουσιαστική ελάφρυνση. Ασφαλώς, δεν είναι απλή υπόθεση, καθώς θα προσθέσει βάρη στις τράπεζες, οι οποίες είναι οι «αρτηρίες» της αγοράς.
Οι ελληνικές τράπεζες, βέβαια, δεν ευθύνονται για την παγκόσμια κρίση, ενώ πληρώνουν και τα σπασμένα του «κουρέματος» των ελληνικών ομολόγων. Εχουν όμως και αυτές πολλές ευθύνες, κυρίως για την αλόγιστη προώθηση και χορήγηση δανείων κάθε είδους σε μια αγορά που δεν ήταν έτοιμη γι’ αυτό, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί «φούσκα» στην κατανάλωση αλλά και στα ακίνητα.
Υπό τις έκτακτες συνθήκες στις οποίες όλοι ζούμε, θα πρέπει να μελετηθεί η υπόθεση και το κόστος να μοιραστεί ώστε ένα μέρος από την ενίσχυση που θα λάβουν οι τράπεζες προκειμένου να αντέξουν το «κούρεμα» να χρησιμοποιηθεί για την ελάφρυνση των νοικοκυριών από το κόστος των δανεικών.
protothema.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου