Τις τελευταίες ημέρες, η Γραμμή Βοήθειας για τους άστεγους στο Κέντρο Υποδοχής Αστέγων του Δήμου Αθηναίων δεν έχει σταματήσει ούτε στιγμή να χτυπάει.
«Κάντε κάτι! Θα πεθάνουν από το κρύο!», ακούγεται συνέχεια από τον κόσμο που τηλεφωνεί για να αναφέρει έναν ακόμα «φτωχούλη του Θεού», ξεχασμένο σε κάποιον δρόμο.
Κάπου στις τρεις τα ξημερώματα, μια καταγγελία για έναν παράλυτο που βρίσκεται σε κακή κατάσταση στο Σύνταγμα σημάνει συναγερμό.
Οι διασώστες του Κέντρου επιβιβάζονται στο φορτηγάκι και τρέχουν στο σημείο. Ο μεσήλικας άνδρας βρίσκεται κρυμμένος σε μια εσοχή, με τις πατερίτσες του στο πλάι. Του πιάνουν το μέτωπο, φαίνεται ότι έχει πυρετό. Αρνείται, όμως, να μεταφερθεί στο νοσοκομείο: «Αφήστε με ήσυχο! Εγώ θα αποφασίσω πού θα πεθάνω», τους φωνάζει.
Για τους χιλιάδες άστεγους της Αθήνας, οι Ομάδες Παρέμβασης στον Δρόμο είναι οι δικοί τους άνθρωποι. Δύο εθελοντικές οργανώσεις έχουν ενώσει τις δυνάμεις τους με την τοπική αυτοδιοίκηση και το βράδυ «οργώνουν» με τα φορτηγάκια τους την Αθήνα, μοιράζοντας στους άστεγους ζεστό φαγητό, ρούχα και φάρμακα και ενημερώνοντάς τους για τους διαθέσιμους χώρους φιλοξενίας.
Η «Κλίμακα»
Ακολουθούμε την ομάδα της «Κλίμακας», την παγωμένη νύχτα της περασμένης Τρίτης. Οι τρεις διασώστες ξέρουν τους περισσότερους άστεγους με τα μικρά τους ονόματα.
«Ρε παιδιά, ξέρετε πόσες ημέρες θα κάνει κρύο;», τους ρωτά ο κ. Αντώνης, που έχει στήσει το κρεβάτι του στο Μοναστηράκι.
Η Αθανασία, υπεύθυνη της ομάδας, ενημερώνει ότι πρέπει να αλλάξουν διαδρομή. Εχουν μια καταγγελία για έναν άστεγο κάτω από μια γέφυρα στην Ποσειδώνος. Ο μεσήλικας άνδρας έχει στήσει κάτω από τη γέφυρα ολόκληρο νοικοκυριό. Στη γωνία, ένα ξεχαρβαλωμένο ράντζο είναι, απ’ ό,τι μας λέει, μια χαρά για κρεβάτι. Κάπου κρυμμένο, ένα τρανζιστοράκι παίζει μουσική.
«Δώστε τα πράγματα σε κάποιον άλλον που μπορεί να τα έχει ανάγκη. Εδώ εγώ δεν έπαθα τίποτα ούτε πέρσι με τα πολλά τα χιόνια», λέει ο κ. Γιάννης.
Φεύγουμε για Μεταξουργείο, όπου κάτω από μια γέφυρα υπάρχει μια ομάδα 20 ατόμων, αλλοδαποί. Ανάμεσά τους, ένας κύριος κρατά μια σακούλα με σουβλάκια και τους τα μοιράζει. Οπως μας λένε, ο Βασίλης Παυλίδης είναι ο «άγγελός» τους. Ερχεται σχεδόν κάθε βράδυ με φαγητό και ζεστό τσάι. «Κρίμα είναι... Θα μπορούσαν να είναι δικά μας παιδιά. Τώρα πλέον μας έχουν ανάγκη και οι Ελληνες», μας λέει.
Ο 30χρονος Μάκης, ένας από τους διασώστες της «Κλίμακας», κουνά με νόημα το κεφάλι. Κάθε βράδυ φορά το γιλέκο της ομάδας και επιβιβάζεται στο φορτηγάκι για να μοιράσει στους «Αθλιους των Αθηνών» λίγη ελπίδα.
Κάποτε ήταν πυροσβέστης. Σήμερα φιλοξενείται στον ξενώνα αστέγων της «Κλίμακας» και βοηθά στο street work εθελοντικά. «Ευτυχώς που έμεινα άστεγος και έγινα άνθρωπος», μας λέει.
Κλειστό εδώ και ενάμιση χρόνο το «Ξενοδοχείο των φτωχών»
Την ώρα που χιλιάδες άστεγοι παγώνουν εγκαταλελειμμένοι στους δρόμους της Αθήνας, το «Ξενοδοχείο των φτωχών», ενάμισι χρόνο μετά τα επίσημα εγκαίνιά του, παραμένει κλειστό.
Πρόκειται για ένα σημαντικό κληροδότημα, το οποίο προορίζεται -σύμφωνα με τη διαθήκη της Λέντας Παντελίδου- για ξενοδοχείο αστέγων υπερηλίκων.
Τον περασμένο Σεπτέμβριο, ο τότε δήμαρχος Αθηνών Νικήτας Κακλαμάνη έκανε τα εγκαίνια και το παρέδωσε, όπως ισχυρίζεται, ανακαινισμένο και πλήρως εξοπλισμένο.
Αρκετούς μήνες αργότερα, τον Ιούλιο του 2011, στέγασε για 20 ημέρες έξι ζευγάρια αστέγων, οι οποίοι, ωστόσο, τον Αύγουστο μεταφέρθηκαν αλλού και ξεκίνησαν εκ νέου οι εργασίες στο ξενοδοχείο. Οπως, όμως, καταγγέλλει ο επικεφαλής της παράταξης ΑΝΤΑΡΣΥΑ Πέτρος Κωνσταντίνου, το ξενοδοχείο ήταν έτοιμο και δεν δικαιολογούνται οι επιπλέον εργασίες.
«Ούτως ή άλλως, η ανακαίνιση από την αρχή ήταν περιττή. Το ξενοδοχείο, όταν παραδόθηκε το 2009 από τον κληροδότη, ήταν πολυτελέστατο», επισημαίνει ο Π. Κωνσταντίνου.
«Ψυχούλες είναι και αυτά. Μου αρέσει να τα ταΐζω. Δεν θέλω να πεινάνε. Είναι και μια συντροφιά». Αν και γνωρίζει πολύ καλά τι θα πει πείνα, κρύο και μοναξιά, η κυρία της φωτογραφίας βρίσκει λόγους να χαμογελά πού και πού. Μπορεί το φαγητό να είναι λιγοστό, αλλά πάντα περισσεύει κάτι για τους μικρούς της φίλους. Παράλληλα, όμως, περισσεύει και η ευαισθησία, αλλά και η δύναμη ψυχής...
Φοβισμένος και ταλαιπωρημένος, ο Παναγιώτης τους τελευταίους τρεις μήνες έχει βρει απάγκιο στα σκαλοπάτια του πίσω μέρους του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μαζί του είναι η Μαρία. Με τρεμάμενο σαγόνι, μόλις που καταφέρνει να ψελλίζει. «Τσούζει το κρύο σήμερα», επαναλαμβάνει μονότονα. «Πριν, ήμασταν στη Χαλκοκονδύλη, αλλά εδώ είναι καλύτερα. Χθες μας έφεραν και κουβέρτες από τον δήμο», συμπληρώνει. Οσο για το αν υπάρχει οικογένεια, η Μαρία γνέφει αρνητικά, ενώ ο Παναγιώτης έχει τον αδελφό του. «Ευτυχώς που είναι ο Χρήστος. Και αυτός έξω είναι, αλλά με προσέχει. Ερχεται συνέχεια και με βλέπει», εξηγεί. Το μόνο που ζήτησαν και οι δύο ήταν έναν ζεστό καφέ
Ενενήντα λεπτά του ευρώ «μεροκάματο», μια κόκκινη ελαφριά κουβέρτα, ένας σκούφος και μια μικρή τσαντούλα. Με αυτά τα λιγοστά εφόδια ο κ. Νίκος έπρεπε να αντιμετωπίσει το τσουχτερό κρύο. Αλλοτε, ως μάγειρας, είχε ταΐσει πολύ κόσμο. Σήμερα δυσκολεύεται να εξασφαλίσει έστω και ένα κομμάτι ψωμί. «Με αυτά δεν αγοράζεις τίποτα», λέει και ρίχνει μια ματιά απογοήτευσης στα λιγοστά ψιλά που κρύβει η παγωμένη χούφτα του.
Των ΑΙΜΙΛΙΑΣ ΣΤΑΘΑΚΟΥ, ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥ ΜΠΕΛΙΑ
http://www.real.gr
Αν θέλετε να μαθαίνετε παράλληλα όσα σημαντικά διαδραματίζονται στα ελληνικά και ξένα media κάντε like στην σελίδα του onsitenews στο Facebook πατώντας εδώ
Τις τελευταίες ημέρες, η Γραμμή Βοήθειας για τους άστεγους στο Κέντρο Υποδοχής Αστέγων του Δήμου Αθηναίων δεν έχει σταματήσει ούτε στιγμή να χτυπάει.
«Κάντε κάτι! Θα πεθάνουν από το κρύο!», ακούγεται συνέχεια από τον κόσμο που τηλεφωνεί για να αναφέρει έναν ακόμα «φτωχούλη του Θεού», ξεχασμένο σε κάποιον δρόμο.
Κάπου στις τρεις τα ξημερώματα, μια καταγγελία για έναν παράλυτο που βρίσκεται σε κακή κατάσταση στο Σύνταγμα σημάνει συναγερμό.
Οι διασώστες του Κέντρου επιβιβάζονται στο φορτηγάκι και τρέχουν στο σημείο. Ο μεσήλικας άνδρας βρίσκεται κρυμμένος σε μια εσοχή, με τις πατερίτσες του στο πλάι. Του πιάνουν το μέτωπο, φαίνεται ότι έχει πυρετό. Αρνείται, όμως, να μεταφερθεί στο νοσοκομείο: «Αφήστε με ήσυχο! Εγώ θα αποφασίσω πού θα πεθάνω», τους φωνάζει.
Για τους χιλιάδες άστεγους της Αθήνας, οι Ομάδες Παρέμβασης στον Δρόμο είναι οι δικοί τους άνθρωποι. Δύο εθελοντικές οργανώσεις έχουν ενώσει τις δυνάμεις τους με την τοπική αυτοδιοίκηση και το βράδυ «οργώνουν» με τα φορτηγάκια τους την Αθήνα, μοιράζοντας στους άστεγους ζεστό φαγητό, ρούχα και φάρμακα και ενημερώνοντάς τους για τους διαθέσιμους χώρους φιλοξενίας.
Η «Κλίμακα»
Ακολουθούμε την ομάδα της «Κλίμακας», την παγωμένη νύχτα της περασμένης Τρίτης. Οι τρεις διασώστες ξέρουν τους περισσότερους άστεγους με τα μικρά τους ονόματα.
«Ρε παιδιά, ξέρετε πόσες ημέρες θα κάνει κρύο;», τους ρωτά ο κ. Αντώνης, που έχει στήσει το κρεβάτι του στο Μοναστηράκι.
Η Αθανασία, υπεύθυνη της ομάδας, ενημερώνει ότι πρέπει να αλλάξουν διαδρομή. Εχουν μια καταγγελία για έναν άστεγο κάτω από μια γέφυρα στην Ποσειδώνος. Ο μεσήλικας άνδρας έχει στήσει κάτω από τη γέφυρα ολόκληρο νοικοκυριό. Στη γωνία, ένα ξεχαρβαλωμένο ράντζο είναι, απ’ ό,τι μας λέει, μια χαρά για κρεβάτι. Κάπου κρυμμένο, ένα τρανζιστοράκι παίζει μουσική.
«Δώστε τα πράγματα σε κάποιον άλλον που μπορεί να τα έχει ανάγκη. Εδώ εγώ δεν έπαθα τίποτα ούτε πέρσι με τα πολλά τα χιόνια», λέει ο κ. Γιάννης.
Φεύγουμε για Μεταξουργείο, όπου κάτω από μια γέφυρα υπάρχει μια ομάδα 20 ατόμων, αλλοδαποί. Ανάμεσά τους, ένας κύριος κρατά μια σακούλα με σουβλάκια και τους τα μοιράζει. Οπως μας λένε, ο Βασίλης Παυλίδης είναι ο «άγγελός» τους. Ερχεται σχεδόν κάθε βράδυ με φαγητό και ζεστό τσάι. «Κρίμα είναι... Θα μπορούσαν να είναι δικά μας παιδιά. Τώρα πλέον μας έχουν ανάγκη και οι Ελληνες», μας λέει.
Ο 30χρονος Μάκης, ένας από τους διασώστες της «Κλίμακας», κουνά με νόημα το κεφάλι. Κάθε βράδυ φορά το γιλέκο της ομάδας και επιβιβάζεται στο φορτηγάκι για να μοιράσει στους «Αθλιους των Αθηνών» λίγη ελπίδα.
Κάποτε ήταν πυροσβέστης. Σήμερα φιλοξενείται στον ξενώνα αστέγων της «Κλίμακας» και βοηθά στο street work εθελοντικά. «Ευτυχώς που έμεινα άστεγος και έγινα άνθρωπος», μας λέει.
Κλειστό εδώ και ενάμιση χρόνο το «Ξενοδοχείο των φτωχών»
Την ώρα που χιλιάδες άστεγοι παγώνουν εγκαταλελειμμένοι στους δρόμους της Αθήνας, το «Ξενοδοχείο των φτωχών», ενάμισι χρόνο μετά τα επίσημα εγκαίνιά του, παραμένει κλειστό.
Πρόκειται για ένα σημαντικό κληροδότημα, το οποίο προορίζεται -σύμφωνα με τη διαθήκη της Λέντας Παντελίδου- για ξενοδοχείο αστέγων υπερηλίκων.
Τον περασμένο Σεπτέμβριο, ο τότε δήμαρχος Αθηνών Νικήτας Κακλαμάνη έκανε τα εγκαίνια και το παρέδωσε, όπως ισχυρίζεται, ανακαινισμένο και πλήρως εξοπλισμένο.
Αρκετούς μήνες αργότερα, τον Ιούλιο του 2011, στέγασε για 20 ημέρες έξι ζευγάρια αστέγων, οι οποίοι, ωστόσο, τον Αύγουστο μεταφέρθηκαν αλλού και ξεκίνησαν εκ νέου οι εργασίες στο ξενοδοχείο. Οπως, όμως, καταγγέλλει ο επικεφαλής της παράταξης ΑΝΤΑΡΣΥΑ Πέτρος Κωνσταντίνου, το ξενοδοχείο ήταν έτοιμο και δεν δικαιολογούνται οι επιπλέον εργασίες.
«Ούτως ή άλλως, η ανακαίνιση από την αρχή ήταν περιττή. Το ξενοδοχείο, όταν παραδόθηκε το 2009 από τον κληροδότη, ήταν πολυτελέστατο», επισημαίνει ο Π. Κωνσταντίνου.
«Ψυχούλες είναι και αυτά. Μου αρέσει να τα ταΐζω. Δεν θέλω να πεινάνε. Είναι και μια συντροφιά». Αν και γνωρίζει πολύ καλά τι θα πει πείνα, κρύο και μοναξιά, η κυρία της φωτογραφίας βρίσκει λόγους να χαμογελά πού και πού. Μπορεί το φαγητό να είναι λιγοστό, αλλά πάντα περισσεύει κάτι για τους μικρούς της φίλους. Παράλληλα, όμως, περισσεύει και η ευαισθησία, αλλά και η δύναμη ψυχής...
Φοβισμένος και ταλαιπωρημένος, ο Παναγιώτης τους τελευταίους τρεις μήνες έχει βρει απάγκιο στα σκαλοπάτια του πίσω μέρους του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μαζί του είναι η Μαρία. Με τρεμάμενο σαγόνι, μόλις που καταφέρνει να ψελλίζει. «Τσούζει το κρύο σήμερα», επαναλαμβάνει μονότονα. «Πριν, ήμασταν στη Χαλκοκονδύλη, αλλά εδώ είναι καλύτερα. Χθες μας έφεραν και κουβέρτες από τον δήμο», συμπληρώνει. Οσο για το αν υπάρχει οικογένεια, η Μαρία γνέφει αρνητικά, ενώ ο Παναγιώτης έχει τον αδελφό του. «Ευτυχώς που είναι ο Χρήστος. Και αυτός έξω είναι, αλλά με προσέχει. Ερχεται συνέχεια και με βλέπει», εξηγεί. Το μόνο που ζήτησαν και οι δύο ήταν έναν ζεστό καφέ
Ενενήντα λεπτά του ευρώ «μεροκάματο», μια κόκκινη ελαφριά κουβέρτα, ένας σκούφος και μια μικρή τσαντούλα. Με αυτά τα λιγοστά εφόδια ο κ. Νίκος έπρεπε να αντιμετωπίσει το τσουχτερό κρύο. Αλλοτε, ως μάγειρας, είχε ταΐσει πολύ κόσμο. Σήμερα δυσκολεύεται να εξασφαλίσει έστω και ένα κομμάτι ψωμί. «Με αυτά δεν αγοράζεις τίποτα», λέει και ρίχνει μια ματιά απογοήτευσης στα λιγοστά ψιλά που κρύβει η παγωμένη χούφτα του.
Των ΑΙΜΙΛΙΑΣ ΣΤΑΘΑΚΟΥ, ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥ ΜΠΕΛΙΑ
http://www.real.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου